Tubular Bells, een enorme hit die Virgin fortuin heeft gemaakt, is een verbazingwekkende mix van genres, een soort symfonisch pop/rock fresco, gecomponeerd door een jongeman van nog geen 20 jaar oud!
In deze complexe muziek, een soort mille-feuilles van meerdere thema's, bevindt Mike Oldfield zich op het kruispunt van minimalistische componisten, de lyriek van bepaalde filmmuziek, de energie van rock en zelfs de ietwat kitscherige naïviteit van een traditionele melodie. Uitgaande van een eenvoudige taal, tonaal of modaal, gebruikt hij niettemin een aantal muzikale technieken die vaak in de klassieke muziek voorkomen: leitmotiv, polyritmiek, fuga...
De belangstelling voor de verscheidenheid aan klankkleuren verklaart waarom Tubular Bells al spoedig werd uitgegeven in een arrangement voor symfonieorkest. De titel zelf is die van een instrument van het orkest, dat verschijnt op een moment van een weerbarstige bas die op zijn eigen manier aan de Bolero van Ravel doet denken. Onze versie voor orgel en slagwerk stelt zich dus tevreden met een getrouwe weergave van de oorspronkelijke melodieën en harmonieën (waarbij de fouten van de orkestversie worden gecorrigeerd...), terwijl we ze een eigen klankkleur geven in het bijna onbegrensde universum van klanken dat de combinatie orgel en slagwerk te bieden heeft.
De bewerking van Tubular Bells is voor ons duo een logische stap in ons muzikale avontuur: na het succes van onze bewerking van Rameau zijn wij het universum van Frank Zappa gaan benaderen. In de loop der jaren hebben we het klankpalet van de slagwerkinstrumenten verder ontwikkeld en hun melodische rol bevestigd in MozHayique (Mozart en Haydn programma) en in Tubular Bells. De opname van een elektrische gitaar in ons RCM-trio stelt ons in staat de progressieve rock te benaderen, en zo een breed palet van 20e-eeuwse muziek voor te stellen, buiten het terrein van de klassieke muziek, om het pijporgel een plaats te geven in de muziek van onze tijd.